Quo Vadis

De questor van het quietistengezelschap wierp zijn quilt van zich af. Zeer op zijn qui-vive at hij zijn quornpap, terwijl zijn vrouw met een vriendin (een quarteroon) een quatre-mains quadrille van Johann Joachim Quantz speelde waarin veel quartolen en quintolen voorkwamen.

De questor, die Quirinus heette, maar door zijn vrouw Rinus werd genoemd, voelde zich vaak een quantité négligeable. Dat kwam doordat zijn ouders quakers waren, die een winkel dreven in quadrafonische apparaten van het merk Quad. Om dit te compenseren had hij in zijn jonge jaren een queeste naar de laatste quagga gedaan, maar niets gevonden.

>Ook een quiz met moeilijke vragen over de quetzal had hij niet gewonnen. Voor zijn depressie daarna werd hij behandeld met quetiapine, maar dat was zijn queteletindex niet ten goede gekomen. Later was hij gaan werken als quarantainearts bij een quango in Qatar, maar dat was een quidproquo gebleken.

Voor zijn familie was hij een quisling en voor zijn vrouw een querulant. Quatsch, dacht hij, quos ego…ik ben toch geen Quasimodo? Quasi-nonchalant stelde hij zich op in de queue voor de Q-bar, waar hij qua wachttijd geluk had. Hij bestelde een quiche met quinoapilav. Vanavond maar eens vroeg naar bed met een boek van Ellery Queen of Raymond Queneau.

(Deze tekst is getypt op een qwerty-toetsenbord.)