Buitenland

Opgenomen worden in een ziekenhuis is verhuizen naar een ander land. Alles is anders dan thuis. Het eerste dat opvalt, is dat er klederdracht gedragen wordt. Over het algemeen wit. Dat wordt gedragen door het zogenaamde medisch personeel. Is de dracht geheel wit, dan zien wij een verpleegkundige.

Deze dragen behalve Zweedse muilen of Crocs ook een badge met een voornaam. Is er geen voornaam op de badge en draagt de persoon een normale rok of pantalon onder een witte jas, dan hebben wij te maken met een arts of iemand die daarvoor aan het leren is. Als iemand in de operatiekamer werkt, dan is die in het groen gekleed, want dan zien de bloedspetters er minder dramatisch uit. Personen die een fantasiedracht dragen en nepcrocs, maken het ziekenhuis schoon en hebben geen naamplaatje, want je hoeft ze toch niet aan te spreken.

De beste manier om een ziekenhuis binnen te komen is via Spoedeisende Hulp oftewel de EHBO. Als je met een ambulance bent gekomen, dan word je direct naar een behandelkamer gereden, want het zal wel erg met je zijn. Daar hangen grote borden met een puntensysteem. Als je nog ademt krijg je een punt. Als je kunt spreken nog een. Weet je hoe de koningin heet of jezelf, dan weer een. Heb je nul punten, dan ben je dood en had je net zo goed thuis kunnen blijven. Heb je één punt dan ben je urgent en als je er twaalf hebt, maken ze minder haast. Een duidelijk systeem. Het geeft wel enige onzekerheid dat ze dat in elke kamer met koeienletters aan de wand moeten hangen. Het is een goede zaak om op een stil uur te komen, want dan weet je meestal wel binnen twee uur wat er met je aan de hand is. Tijdens de spits duurt het langer.

Mocht je in een bed op een afdeling belanden, dan krijg je een intakegesprek. Of je allergisch bent, welke medicijnen je gebruikt en wie ze in noodgevallen moeten verwittigen. Ze vragen niet hoe laat je gewekt wilt worden en wat je wensen voor het ontbijt zijn. Hierin verschilt een ziekenhuis van een hotel hoewel die toch meestal goedkoper zijn per nacht. Wij zien hier direct de functie van de naamplaatjes. Je dient de geheel witten aan te spreken met zuster Janneke of broeder Kees, terwijl jij consequent met meneer of mevrouw wordt aangesproken. Dit suggereert dat jij boven hen staat, maar dat is een misverstand. Er komt van tijd tot tijd een arts aan je bed. Die dien je aan te spreken met dokter, hoewel de kans dat zij doctor is, nogal klein is. Als het een hij is, wil het wel eens helpen als je over een redelijk assortiment aan medische termen beschikt. Als ze merken dat je woorden als toxisch, anamnese en anafylactische shock in je actieve vocabulaire hebt, leggen ze wat meer uit. Helaas kennen ze nog meer termen dan jij en die gaan ze dan ook gebruiken, zodat je nog steeds niet weet wat je mankeert.

Mensen die culinair niet zo onderlegd zijn, hebben in het ziekenhuis een voorsprong. Er schijnen types te zijn die het ziekenhuiseten smakelijk vinden. Die zullen thuis waarschijnlijk ravioli uit blik nuttigen. Het is natuurlijk moeilijk om voor honderden mensen te koken en natuurlijk verwacht je geen sterrenkeuken, maar waarom moet het zo vaak uitgesproken vies zijn? Stoofpeertjes zijn bijvoorbeeld kunstmatig gekleurde peren uit blik en de ziekenhuisopvatting van sambal goreng telor is een hardgekookt ei sec. Zeg nooit dat je een dieet volgt, want dan wordt het eten nog smeriger. Een lichtpuntje is dat het eten meestal gebracht wordt door een jongerejaars student medicijnen. Die staan nog optimistisch in het leven en dat doet een patiënt deugd. Een ander lichtpunt is dat de brengchinees, de bezorgthai en de curryservice toegang hebben tot het ziekenhuis, zodat het altijd mogelijk is om iets fatsoenlijks naar binnen te krijgen. We kennen overigens ziekenhuizen waar het gebrachte eten direct weer weggehaald wordt als je een minuut wacht met het verorberen van de smurrie. In het ziekenhuis liggen veel gevallen van ondervoeding, aldaar opgelopen.

Het is een misverstand te denken dat een ziekenhuis één ziekenhuis is. Het bestaat daarentegen uit een aantal gespecialiseerde ziekenhuisjes, die allemaal hun eigen folklore en politiek hebben. Bij bezoeken aan verschillende poliklinieken zijn de verschillen al snel duidelijk. In het bijzonder zien we dat in het tijdschriftenbeleid in de respectieve wachtkamers. Er zijn poliklinieken waar het jongste tijdschrift een Libelle van twee jaar oud is. Dit exemplaar is dus zo beduimeld dat er interessante stammen bacteriën te vinden zullen zijn. In ziekenhuizen zullen ongetwijfeld hygiënevoorschriften zijn, maar die strekken zich niet uit tot de aanwezige bladen. Het kan ook anders. Hoe sexier de afdeling, des te glossier de bladen. Bij de afdeling KNO zal men nooit de Residence aantreffen, maar bij Cardio liggen de Happinez, de Quote en de Avantgarde. Daar is trouwens ook het meubilair het chicst van allemaal. Het blad van het WNF komt men op alle afdelingen tegen, zoals alles dat met de natuur te maken heeft. De Elsevier is significant meer aanwezig dan Vrij Nederland. Mijn Geheim en Vriendin zijn op de meeste plaatsen te vinden. Wij hebben nog nooit de Playboy, de Groene en de Poezenkrant aangetroffen.

Een ziekenhuisbezoek is een verblijf in het buitenland en dan doelen wij niet op de vele buitenlanders. Het is een kennismaking met een bijzondere cultuur. Deze is ook voor niet-lijders gratis toegankelijk. Als u eens niks te doen heeft, gaat u dan eens een tijdje in een wachtkamer zitten. U zult blij zijn als u weer thuis bent, maar dat geldt voor alle vakanties.