Tukker & Everwijn InstituutOden
Angeline Rosendaal (1954) – Kijk naar je eigen – Het verdriet van de Steunkous (polyester, hoedenelastiek)
De schilderijen van Angeline Rosendaal hebben een figuratieve oorsprong.
Tekeningen van mensen en menselijke relaties, gebeurtenissen, landschappen, organismen, vaak in samenhang met elkaar, zijn aanleiding om tot schilderen te komen en resulteren regelmatig in tweeluiken en onderling gerelateerde schilderijen.
Naargelang het formaat groter wordt, wordt ook de herkenbaarheid meer en meer weggeschilderd. Uiteindelijk blijft er een beeld over waarbij de aandachtige toeschouwer een figuratie kan ontdekken in de vormen binnen hun ruimtelijke context.
“Ik zie mijn werken als een onderzoek naar het wezenlijke van het beeldend proces.
Het werk ontstaat dikwijls uit figuratie; mensen, landschappen en organismen.
Daarvoor heb ik geen vooropgezet idee of beeld, wel een meditatieve grondhouding, die het mij mogelijk maakt intuïtief te verkennen.”
Angeline Rosendaal is afgestudeerd aan de Academie voor Beeldende Kunsten te Rotterdam, richting vrije teken- en schilderkunst.
Anne Kittelmann (1966) – I Bless You (textielverf)
For me sexuality is a big fountain of love and healing. It’s my most intimate way of merging with infinity. It teaches me how to appreciate and bless the other for being there.
This is the support I want to give with this design.
Bejanka van Herwijnen (1974) – Kankerslet (multimedia)
Behandicap works in collaboration/interaction.
Loves time, NOW.
Loves to steal, cut & paste.
Knows better and reforms, deforms, adds and loves the concept of language and movement.
Behandicap feeds on curiosity and contradictions.
Behandicap is not looking for a steady ego and is therefore not looking for a certain style.
Behandicap is never working in the same place.
Her laptop and brain are her studio.
Behandicap is multimedia.
Behandicap loves animals yet is a hunter for bad culture.
Behandicap gets censored but will never sew you.
Behandicap shows what she sees and let’s you see it to by letting you do the work for her.
Naieve yet cynical, a genius and lazy idiot, mad about comics and bad taste.
Christina de Vos (1965) – Zwarte Bloem (acryl, stift, linnen, draad, lijm)
Ik ben een tekenaar van mensen en portrettist van stemmingen en gevoelens. Hoewel mijn werk allengs groter, kleurrijker en extraverter is geworden, is de basis van mijn werk nog altijd de sobere tekening, waarin de uitgeklede mens centraal en geïsoleerd staat.
Daniëlle Henger van Rijssen (1971) – Highly Recommended! (textielverf)
Zij woont in het Oude Noorden te Rotterdam, met een atelier midden tussen het stadsgroen in Overschie.
Het werk van DHVR omschrijft een beeld van de wereld om haar heen. Zij vertaalt beelden niet letterlijk. Rechte lijnen zijn zelden helemaal recht. Platte vlakken scheppen diepte. Het werk kenmerkt zich dan ook door lagen. Lagen in kleuren, beeld en betekenis. Deze lagen maken dat je als het ware er in kan kijken. In de schilderijen is altijd een beweging of een richting; soms overduidelijk, soms haast verborgen. Uiterlijk beschouwd maakt DHVR verschillende typen werken. Echter in al haar werken raken binnen- en buitenwereld elkaar, in beeld en/of effect. Het gebruik van kleur is daarbij essentieel. Haar schilderijen zijn intens en geven ruimte om te zien en te voelen. Aanwijzingen liggen in het schilderij of daar net buiten.
Gea Kolbach (1961) – Hemellichaam (kralen, elastiek, hout)
‘zonder uitdaging is het leven grijs, ik hou van kleur in mijn leven’
Wat heb ik gemaakt?
In opdracht heb ik onderscheidingstekens ontworpen. Een gouden erespeld voor wereldkampioen Hein Vergeer, en een penning voor de gemeente Korendijk.
Ik teken, schilder en maak grafiek. Ik hou ervan om kleuren te gebruiken. Mijn eerste kinderboek illustreerde ik met 6 linoleumsneden. Vervolgens heb ik armbanden gemaakt, in brons gegoten. Een tweede kinderboek was een verhaal met tekeningen en opdrachten.
En wat doe ik nu?
Nu schrijf ik een kinderboek voor mijn 2 nichtjes, korte verhalen over mijn familie. Een stukje familiegeschiedenis, van zwart wit foto’s uit het verleden naar nu. Ik knutsel veel met kinderen en ontwerp spellen.
Henri Carel van Zanten (1957) – Hier kom ik (kattebelletjes)
Omni-artiest geboren te Rotterdam 18.3. 1957.
Bracht een groot gedeelte van zijn jeugd met zijn familie door in Zuid-Afrika en Canada. Op zoek naar ruimte.
Maar die emigratietijden waren niet zo rooskleurig.
Hij is in ieder geval door die zes keer (r)emigreren “kosmopoliep” geworden. Een open instelling, een grote nieuwsgierigheid, een grenzeloze honger naar nieuwe ervaringen en technieken hebben hem dan ook in zijn tocht door de wereld van de kunsten begeleid. Vandaar “omni-artiest”. Hij is de grondlegger van het Suerealism (in tegenstelling tot Surrealism): making art with reality/de kunst van het waarnemen. Vandaar dat de steunkous hem ook zeer aansprak. Hij loopt niet in de steun. Is kleine zelfstandige (ondernemer) en daarmee is de kous af.
Het is weinig mensen bekend dat Van Zanten ook voetschilder is.
Hillegon Brunt (1964) – Amphisbaena (etalagebeen, stift, knikkers)
Portretten en verbeeldingen van de mens zijn vaste thema’s in mijn werk. De mensen die ik dagelijks ontmoet en de talloze boeken van mensen en dieren die ik verzamel, vormen de basis voor mijn werk. De uitstraling van elk afzonderlijk wezen is als een masker; het laat je alleen maar vermoeden wie er eigenlijk achter zit…
Jaco van der Vaart (1960) – Krachtkousen (drukinkt, plastic)
Mijn werk is heel divers, wat ik er over zeggen kan, is dat het over mensen gaat.
Over vergankelijkheid en metafysica.
Het materiaal waar ik mijn beelden van maak, wordt gekozen om haar betekenis en uitstraling.
Tijdens het maken kan er nog van alles veranderen.
Voor mij is het interessant dat de uitkomst niet vast staat.
Jacqueline Specken (1965) – Mooie Vrouw (veren, zink)
Het werk van Jacqueline Specken is verwant aan de menselijke maat. De beelden geven aspecten van het menselijke bestaan en menselijke emoties weer en roepen associaties op met gevoelens van vergankelijkheid, weerbaarheid en kwetsbaarheid. Vaak geven de beelden relaties weer. Soms zijn het tegelijkertijd wachters in een landschap, als lijken zij de relatie tussen mens en natuur te bewaken. Niet alleen door de plek waar zij wachten, maar ook in de vorm en het materiaal dat zo is gekozen bewerkt en verwerkt, dat natuurlijke, meer dan technische aspecten de overhand hebben. Jacqueline Specken is beeldend kunstenaar sinds 2000. Zij werkt vanuit de fascinatie voor de vorm. Een vorm die bij haar bepaalde gevoelswaarden oproept en die zij later in daarbij passende materialen vormgeeft.
Martina Otto (1957) – Staand been (karton, stukken steunkous)
Ik bouw objecten van karton, vaak architectonische sculpturen, die soms een organische karakter hebben. Daarbij zijn levensprocessen en intermenselijke relaties, ook in politieke verband, mijn onderwerpen.Met mijn steunkousobject probeer ik het verband vorm te geven tussen het aangetast zijn van een mens met een (chronische) ziekte en zijn daaruit mogelijk groeiende grote mentale kracht. Dit innerlijke proces geef ik weer met behulp van het materiaal karton met zijn provisorische, misschien wel kwetsbare karakter en met de stukgeknipte en daardoor geen houvast biedende steunkous.
Peter Bastiaanssen (1957) – Aquariumkous met Goudvissen (acrylverf)
De wereld is een tranendal, daar zijn we het allemaal over eens en dat hoeven we dus ook niet meer van de daken te schreeuwen.
In mijn wereldbeeld zijn mensen niet per se slecht, ik zie ons meer als sukkelaars, tussen wal en schip gevallen. Niet echt dieren, maar zeker geen goden. En zo zitten we op ons kleine planeetje dat zich met een enorme snelheid door een eindeloze leegte stort. We weten niet waar we vandaan komen, we weten niet waar we naartoe gaan.
Letterlijk “Lost in space”.
Daarom heeft de mensheid er het volgende op gevonden: Hij liegt!
Of positiever geformuleerd: Hij gebruikt zijn fantasie.
De mens verzint verhalen waar hij dan vervolgens zelf in gaat geloven en wanneer veel mensen dezelfde leugens volgen, hebben we een godsdienst of zelfs een hele cultuur.
Roboodt (1960) – De zorg uitgerekt (lood)
In de traditie van de beeldhouwkunst, voel ik mij meer een beeldbouwer dan een beeldhouwer.
Mijn beelden zijn vaak opgebouwd uit losse componenten. De formele kant van mijn beelden is een zoektocht naar oorspronkelijkheid van materie in haar eenvoud. Waarbij de informele kant een menselijke maatstaf heeft. Mijn kunst is opgebouwd uit een hoofd – het idee – en een lijf – de concrete verschijningsvorm. De sokkels van mijn beelden zijn meer dan de dragers van hoofd en lijf, het zijn de beeldvoeten. Door mijn beeldtaal en materiaalgebruik heeft mijn werk een sterk contemplatief karakter. In mijn werk speelt één specifieke lijn een belangrijke rol. Deze lijn, een afgeleide van een breukvlak in een leisteenplaat, gebruik ik veelvuldig in mijn beelden. Mijn beelden zijn ingetogen en kenmerken zich door elementaire vormen en vakmanschap.
Vera Harmsen (1958) – PrestatieDoop (medailles)
In mijn werk combineer ik metaal met eigentijdse materialen en maak gebruik van bestaande voorwerpen. Deze koppel ik tot zich nieuwe betekenislagen blootleggen.
Door bestaande voorwerpen te herconstrueren, houden verwijzingen naar vroegere functies van de verschillende onderdelen op en richtte ik mij in eerste instantie op de schoonheid van de vormen. Tevens associeer ik de beeldtaal der objecten.
Titels verwijzen naar deze betekenislagen.
Reminiscenties van een oergevoel, “Van een dier dat in je leeft”, “HoogMoed“, “Kwetsbaarheid”, titels die verwijzen naar gemoedstoestanden.
Humor mag in de kunst, maar soms verbergt de clown zijn traan.
Op zoek naar nieuwe metaforen voor het leven, maak ik een vruchtbare koppeling van beelden.
Sinds 1995 voer ik opdrachten uit in de buitenruimte, voornamelijk wandschilderingen en elektriciteitshuisjes, mijn bijnaam is Vera Electric.
Yvonne Beelen (1971) – Gebreide +Vulva’s Poesjes paradijs (katoen, viltstiften)
“Eert uw vader en uw moeder… en de plek waar u vandaan komt!”
Onder de naam +Vulva maakt Yvonne Beelen autonoom beeldend werk rondom het vrouwelijke geslachtsorgaan. De plus in haar naam verwijst naar de toeschouwer, die tot onderdeel wordt van haar werk met de uitnodiging een belevenis te ervaren. In +Vulva’s belevingswereld maakt de vagina deel uit van het alledaagse leven. Deze gedachten uiten zich in diverse hoedanigheden: (computer)tekeningen, objecten, installaties en performances. Kom Kutje Kleien!, ‘t Magistrale Museum der Vaginale Verbeelding, Versier ’n Vagina en De Spleetjes Spirograaf zijn enkele titels. +Vulva is o.a. te zien geweest in het Rotterdamse Natuurmuseum, tijdens het meerkunstenfestival Motel Mozaïque en op het rondreizende theaterfestival De Parade.
Nog geen reactie, laat uw stem beneden horen!