Ik heb wel eens gehoord dat het in de jaren vijftig een knusse boel was. En zelfs in het begin van de jaren zestig was Nederland nog goed op orde. Volgens mijn vader reden de treinen op tijd, de post werd twee keer per dag bezorgd en alle leveranciers kwamen aan huis. Ministers werden aangesproken met Excellentie en voetballers voetbalden voor hun lol en de eer. Kijk, dat waren nog eens tijden!
In uw stukjes heeft u het regelmatig over religie, met name de rooms-katholieke. De laatste tijd komt dat geloof nogal negatief in het nieuws. Houdt u dat bezig? Ik moet er voornamelijk om lachen. Het is nogal een pompeuze godsdienst en niets is zo leuk als een hoogwaardigheidsbekleder die op zijn bek gaat. Die Benedictus - wij noemen hem nog steeds Ratti, zijn oude bijnaam – moet zich nu in allerlei bochten wringen om zijn blazoen schoon te houden. Katholieken hebben een lenige geest en dat hebben ze nu ten zeerste nodig.
1 De dag voor mijn moeder dertig werd, zei ze ‘Morgen word ik oud.’ Dat vond ik een schokkende mededeling. Mijn moeder was wel ouder dan ikzelf, maar ze was een overduidelijk jonge moeder. En dat je in een nachtje slapen oud kon worden was een onthutsend gegeven. Ik kon...
Ik was vroeger niet geheel onsportief. Omdat mijn ouders de rooms-katholieke lagere school in Crooswijk te weinig prikkelend vonden voor mijn overnieuwsgierige brein, werd ik op de Sint-Bavoschool gedaan in Kralingen, geleid door de Broeders van Dongen. Die school was geliefd bij de wat serieuzere katholieke ouders. De routeplanner geeft...
Op het gymnasium kende ik een verlegen jongen, Jos Kuyper geheten, die vogelaar was. In mijn pre-hormonale fase vogelde ik ook, maar Jos was vele graden fanatieker. Hij was lid van een katholieke bond voor natuurstudie en vrijwel elk weekeinde was er wel een excursie. Dan kwam hij maandag op school en zei tegen mij met glanzende ogen dat hij een scharrelaar had gezien.
Zo rond mijn veertiende logeerde ik wel eens bij tante Frans. Tante Frans woonde in Vlaardingen met oom Joop en een heel stel neefjes en nichtjes. Zij was mijn peettante. Hierbij moet u niet direct aan maffia-praktijken denken. De peetoom en -tante werden geacht een bijzondere aandacht te besteden aan de katholieke opvoeding van het petekind.
Er waren vier vrienden en ze wilden een band beginnen. Een jongen had al een jaar gitaarles, de tweede drie maanden, de derde een maand en de vierde helemaal niets. De eerste werd sologitarist, de tweede slaggitarist, de derde basgitarist en de vierde ging drummen. Op foto’s van popgroepjes uit de jaren zestig kon je de drummer er altijd direct uithalen, want die zag er het domste uit. Het schijnt dat C. Watts wel eens een boek gelezen heeft, maar van R. Starr is daarvan niets bekend.
Tukker & Everwijn Instituut