Haar moeder was weer eens jarig. Op zichzelf was dat niet erg, maar het vervelende was dat haar moeder haar vrienden van vroeger uitnodigde. En elk jaar waren het dezelfden: de oude vriend die sinds de jaren zestig nog nooit naar de kapper was geweest en die altijd zo luidkeels discussieerde, de oude vriend die nog steeds achter de loslopende dames aanzat,
Er staat een man te wachten bij de artiesteningang van een groot theater. Hij ziet er onverzorgd uit. Hij is begin dertig, maar lijkt ouder. Zijn blonde krullen vertonen hiaten. Gisteren heeft hij zijn moeder bezocht. Hij had een fles jenever meegenomen en eindelijk heeft ze hem verteld wie zijn echte vader is.
Een alleenstaande man woont op de eerste verdieping van een oud huis op dezelfde trap als zijn bovenburen. Zij is een prachtige en lieve vrouw die door haar alcoholistische man regelmatig wordt geslagen. Het patroon van de buurman is aldus: eerst schreeuwen, dan slaan en dan onder het uiten van bedreigingen de trap af stampen en naar de kroeg.
Vroeger had je helemaal geen herfst. Twee jaargetijden waren voldoende: zomer en winter. In de zomer werkte je op het land en 's winters at je op wat je 's zomers hebt verworven. Naderhand kwam daar de lente bij als geboorteseizoen en als einde van de winter, want het kon nog steeds vriezen.
Ik zal het nog één keer uitleggen: Hans Brinker heeft niet zijn vinger in de dijk gestoken. Hans Brinker is de hoofdpersoon van een boek van Mary Mapes Dodge (1831-1905), een Amerikaans schrijfster. Titel: Hans Brinker, or, The silver skates (1865).
Twee vrienden liepen door het herfstbos. Het bos werd opgeluisterd door verlopen bladeren en foeragerende trekvogels. Zwammen verspreidden een aangename geur. De ene vriend dacht aan zijn verloren liefdes. Hoe mooi ze waren geweest en hoe zacht. Binnenkort zou hij met een nieuwe liefde kennismaken. Daar was het nu wel tijd voor.
Tukker & Everwijn Instituut