Ik stelde eens een nieuwe vriendin voor aan mijn moeder. Mijn moeder stak niet haar hand uit, maar probeerde het arme kind spontaan te omhelzen. Mijn vriendin sprong ongeveer een halve meter achteruit. De ene spontaneïteit roept de ander op. Spontaneïteit is het zusje van oprechtheid. En van dit zusterpaar wordt in ruime kring gehouden.
Nelleke Noordervliet vertelde een tijdje geleden bij Zomergasten dat ze iets ontroerends wilde laten horen. Volgens haar prachtig gezongen door Jessye Norman. Bij de eerste akkoorden wist ik het al: ‘When I am laid in Earth’, voor mij de mooiste aria aller tijden. Henry Purcell componeerde eind zeventiende eeuw de kameropera ‘Dido and Aeneas’ voor een kostschool voor nette meisjes. Op Aeneas na werden alle rollen door de leerlingen gezongen. Een gelegenheidswerk dus, hetgeen de componist er niet van niet weerhield om er iets prachtigs van te maken.
Een van de mooiste smoezen die een mens kan bedenken als hij wordt beschuldigd van iets naars: ‘Ik was mezelf niet.’ Als je jezelf niet bent dan ben je niet toerekeningsvatbaar en heb je geen schuld. Behalve als je humorist bent, zal je niet zeggen dat je zichzelf niet was als je net een oud vrouwtje de weg hebt helpen oversteken.
Omdat wij van nature weinig begrijpen van onszelf en andere mensen, denken wij graag in stereotypen. De ergste in dit genre is dat vrouwen van Venus komen en mannen van Mars. Dit idee is in de wereld gebracht door zogenaamde sitcoms zoals de Flintstones, Toen was geluk nog heel gewoon en Archie Bunker. U zult zelf wel een hedendaagse variant kennen. Het leuke van zo’n serie is dat de mannen niets begrijpen van de vrouwen, terwijl ze toch heel dol op hun vrouw zijn. De vrouwen in die series begrijpen de mannen natuurlijk wel, want vrouwen hebben tenslotte veel empathie. Die meneer Gray van het Mars/Venusidee heeft inmiddels vijf boeken in serie uitgebracht.
“Loop niet achter me aan, ik zal misschien niet leiden. Loop niet voor me uit, ik zal misschien niet volgen. Loop gewoon naast me en wees mijn vriend.” Albert Camus Na mijn dertigste ging het met mij de verkeerde kant uit: ik begon systematisch na te denken. Daarvoor dacht ik weleens wat, het is moeilijk te vermijden, maar veel consequentie zat er niet in. Filosofie en testosteron gaan slecht samen. Toen ik de ergste wilde haren was kwijtgeraakt, probeerde ik mijn eigen denken stelselmatig te onderzoeken. Meer nog, ik probeerde mijzelf te begrijpen en daarin probeerde ik zo zuiver mogelijk te denken.
Zo rond mijn veertiende logeerde ik wel eens bij tante Frans. Tante Frans woonde in Vlaardingen met oom Joop en een heel stel neefjes en nichtjes. Zij was mijn peettante. Hierbij moet u niet direct aan maffia-praktijken denken. De peetoom en -tante werden geacht een bijzondere aandacht te besteden aan de katholieke opvoeding van het petekind.
Tukker & Everwijn Instituut