Meisjes

Ik had alleen maar een broer. Mijn vriend Jos had alleen maar broers. En zowel de lagere school als het gymnasium waren jongensscholen. Tot mijn zestiende zat ik daar niet zo mee. Mijn hormonen begonnen zich wat laat te ontwikkelen. Herstel, ik wist pas op latere leeftijd wat ik ermee moest doen.

De kleuterschool was gemengd. Zelfs katholieken hadden niet een dermate vervormde geest dat ze dachten dat er tussen kleuters seksuele spanningen zouden kunnen zijn. Het schijnt dat de scheiding der seksen al vroeg begint, in de kleutertijd. Op het eind van de basisschool gaan kinderen weer belangstelling krijgen voor het andere wezen, maar dan is het kwaad al geschied. Nu moesten wij op gegeven moment op de kleuterschool in een voorstelling spelen. Ter vermaak van de ouders, schat ik. We speelden een soort poppen. We bewogen onze armen en benen alsof ze van hout waren en op het eind vielen we elkaar twee aan twee houterig in de armen. Mijn partner heette Roos. Ik kan mij herinneren dat ik de aanraking prettig vond. Ik vond aanrakingen sowieso prettig (mijn moeder zei dat ik een echte vrijkous was), maar dit ervoer ik toch als anders. Op school speelde ik ook wel eens met haar, maar verder gaat mijn herinnering niet. Dit was duidelijk prehormonaal.

Mijn vader had de opdracht gekregen om voor onze school en twee anderen, zijnde drie katholieke lagere scholen in Kralingen een jubileumvoorstelling te maken, vanwege een 65-jarig bestaan. Hij besloot een revue te maken, een hem vertrouwd genre: een stilistisch wisselende reeks scènes, bijeengehouden door een verhaaltje. Onze school heette de St. Bavo-school, maar om onduidelijke reden moest hij omgedoopt worden tot St. Jan-school. Mijn vader had bedacht dat een paar kinderen in een raket naar de hemel moesten gaan om aldaar te vragen of de betreffende heiligen dat goed vonden. Een aardige gedachte en charmant uitgewerkt. Ik speelde ook mee en in mijn eerste scène moest ik met een kornuit van achter uit de zaal opkomen. Dat was een toentertijd avant-gardistische regieopvatting, die een schokgolf door de zaal opleverde en waar nog lang over werd gesproken. Voor mij was het meest avant-gardistische dat er ook meisjes meededen, want een van de samenwerkende scholen was een meisjesschool. Mijn tegenspeelster heette Claire Sadée, een niet onknap, tenger en wat afstandelijk meisje. Ik voelde me tot haar aangetrokken en ik verstoutte mij tijdens het slotapplaus een arm om haar schouder te leggen. Op het toneel voelde ik me waarschijnlijk vrijer dan in het echte leven. Zie ook kleuterschool. Ze liet de arm liggen, maar ze heeft nooit gereageerd op de kaart die ik haar later stuurde. Ik had toen geen idee wat ik met een meisje moest doen, dus het was maar goed zo.

Mijn eerste echte vriendinnetje heette Joke van Uden en ze was de zus van een jongen naast me in de klas. We liepen een beetje door de stad en misschien gingen we naar een feestje. We zoenden wat en een keer mocht ik zelfs over haar kleren heen een borst bevoelen en zelfs mocht ik eens het stukje been bij haar jarretelles betasten. Ik had verder de pech dat ze de ziekte van Pfeiffer kreeg. Ik kan mij herinneren dat ik elke zondag naar haar toe ging, naast haar bed zat en haar handje vasthield. Haar ouders vonden mij waarschijnlijk zo onschuldig dat ze mij in haar slaapkamer toelieten. Toen ze weer beter was, zag ik haar op gegeven moment hand in hand met een andere jongen lopen. Dag Joke.

Assunta was van een ander kaliber. Ik ontmoette haar op dansles, een reguliere manier om meisjes aan te raken. Op haar tas had ze Make love, not war geschreven. Dat klonk uitnodigend. Ik was inmiddels al een hele vent geworden, dacht ik en ik durfde haar wel aan. Tot die tijd had ik altijd gedacht dat meisjes alleen seks toelieten na een lang charmeoffensief, maar hier lag dat anders. Ze was niet toeschietelijk, maar gretig. We hebben de daad nooit verricht, maar laten we onze handelingen maar heavy petting noemen, en dat was meer dan ruim bevredigend. Zij gooide mijn vrouwbeeld totaal omver. Toen ik Joke leerde kennen, dacht ik dat alle meisjes Jokes waren. Bij een tweede vrijage dacht ik dat er twee type vrouwen waren en bij een Assunta wist ik dat alles mogelijk was. Mijn hormonen werden hier gekoesterd, of misschien wel uitgebuit. In die tijd was ik sieradenmaker. Ik had haar naam geëmailleerd en die hing om mijn nek. Zij had mijn naam om haar nek. (Mensen zijn volgers en daarom had ik een goede handel bij haar vriendinnen.) Omdat onze namen nogal ongebruikelijk waren, dachten mensen dat we bij een geheime sekte hoorden en ze hadden gelijk. Wij waren de Hogepriesters van de Orde van de Tempel des Vlezes. Haar school ging een half uur later dan de mijne uit en lag op vijf kilometer fietsen. Normaal bleef ik altijd uren hangen op school, maar nu had ik geen tijd voor mijn kameraden. Ik kwam ruim op tijd bij haar aan en dan gingen we zo snel mogelijk naar onze geheime plek, een bosschage bij de Bergse Plas en daar gebeurde het wonder. Helaas was de andere mogelijkheid haar te zien die van de culturele schoolvoorstelling. Nadat ik twee keer te veel naar het toneel had gekeken en te weinig in haar bioscoopbroek was gekomen, maakte ze het uit. Ik was te cultureel voor haar. Dit was mijn eerste Grote Verdriet.Ter compensatie besloot ik kunstenaar te worden.